Σύνοψη ενός εγγράφου τις 8 Μαίου1997 του Ελ. Φραγκιουδάκη

Η Σκύρος ήδη από της απελευθέρωσης δεν εξαιρέθηκε από τις διατάξεις του Β.Δ. 17-11-1836 (ΦΕΚ Α 69/1-12-1836) “περί ιδιωτικών δασών”

Εξ άλλου η απόφαση του Υπ. Οικονομικών του έτους 1845 που εκδόθηκε ύστερα από γνωμοδότηση της επί των διαφιλονικουμένων δασών εξεταστικής επιτροπής, αναγνώρισε κατοχή και όχι κυριότητα του Δήμου Σκύρου επί των δασών, άρα δεν έγινε δεκτό άνευ άλλου τινός ότι ήσαν ιδιωτικά τα δάση της νήσου και όχι δημόσια, εν όψει των συνθηκών που είχε συνάψει η Σκύρος με τους Οθωμανούς.

Για τα βοσκοτόπια και τα λιβάδια έχουν εφαρμογή οι διατάξεις τουΒ. Δ/τος 3(15)-12-1833 (ΦΕΚ 40 12-12-1833)

Επίσης βάσει του Ν. Της 21/6-10-7-1837 “περί διακρίσεως κτημάτων” τα αδέσποτα κλπ ακίνητα καθώς και τα μη δυνάμενα να γενώσι ιδιοκτησία ιδιωτική θεωρούνται ως Δημόσια.

Πέραν τούτου, έχει γίνει απαλλοτρίωση βάση του Ν. 2258/1952 όλων των δικαιωμάτων χορτονομής που υφίσταντο στη Σκύρο με τις αριθ. Ε. 42640/1954 και αριθ. Ε.29639/1956 (τροποποιητική της προηγούμενης) αποφάσεις του Υπ. Γεωργίας και συνεπώς δεν μπορούν να επικαλούνται σήμερα οι ενδιαφερόμενοι τέτοια δικαιώματα.

Το Δημόσιο πρέπει αν επικαλείται, την ύπαρξη εμπράγματων δικαιωμάτων σε δασικές και βοσκήσιμες εκτάσεις της νήσου Σκύρου, τα δικαιώματά του που απορρέουν από τις σχετικές διατάξεις της Δασ. Νομοθεσίας και αυτές “περί Δημοσίων Κτημάτων” (άρθρο α Α.Ν. 1539/1938 κλπ).

Ειδικότερα επί προβαλλομένων ισχυρισμών, ότι αποκτήθηκε κυριότητα μέσω αποκτήσεως δικαιώματος χορτονομής, που θα πρέπει να αποκτήθηκε μετά την απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό, δεν μπορεί παρά να είναι προσωποπαγές και αποσβένονταν μετά θάνατον και εν πάσει περιπτώσει πρέπει να αποδεικνύεται η συνέχεια διαδοχής στο δικαίωμα αυτό, ουχί δια τίτλων αλλά δια της ενεργού αποκλειστικής χρήσης της βοσκήσιμου ύλης σε διαδοχή.

Επίσης δεν συνδέεται με τις προϋποθέσεις κτήσης κυριότητας επί βοσκήσιμων Εθνικών Εκτάσεων διεπομένων εξ υπαρχής εκ των ρυθμίσεων του Δ/τος από 3(15) Δεκεμβρίου 1833 (ΦΕΚ 40 της 12-12-/1833) “περί φόρου βοσκής του δια τα Εθνικά ιδιόκτητα λειβάδια εγγείου φόρου κατά τα έτη 1833 και 1834.

(σ.σ.)

ΚΑΤΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ που διαφεύγει του ελέγχου μιας συγκεκριμένης χορτονομής ΕΚ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ (πολιτικής, νομοθετικής, εκτελεστικής) είναι αυτή του Αη Δημήτρη που περιήλθε στο Δημόσιο άμα της κατάργησης της Μονής και εν συνεχεία, μετά 100 χρόνια παραχωρήθηκε στο Δήμο Σκύρου, την οποία όμως κατακρεουγούν, ΟΠΟΥ ΤΙΝΕΣ εκ των οποίων (ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ νομικοί και υπάλληλοι) συμμετέχουν σε ένα πάρτι κτηνώδους αθλοπαιδιάς επί μισθό Δημοσίου.

Εν πρώτης πέραν των όλων απότοκων αποφάσεων της δικαιοσύνης εις βάρος του Δημοσίου, θα πρέπει άμεσα και πάραυτα να δοθεί εντολή στο ΝΠΔΔ του Δήμου Σκύρου να συμμορφωθεί με την υπ΄ αριθ. 862 της 15 Ιουλίου 1929 διαταγή του Δ. Κριεζή για την κατάργηση της επιζήμιας ανά διετίας αγραναπαύσεως κατά παράβαση κάθε αρχής ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ του “εθιμικού δικαίου” παραβιάζοντας το κατά το δοκούν ακόμα και αυτό το ίδιο το εθιμικό δίκαιο που επικαλούνται και προσαρμόζοντάς στα μέτρα και τα σταθμά των επιθυμιών ικανοποίησης της απληστίας ποταπών και ευτελέστατων ενστίκτων, ανάρμοστων του ήθους για ανάληψη ευθύνης από αυτούς που εξασκούν πολιτικό αξίωμα είτε είναι πρότερον παιδοχειρουργός ή εν αποστρατεία συνταξιούχος, στρατιωτικός, ή διπλόμισθομένος δημοτικός ή ιδιωτικός υπάλληλος.
 
“Οι συνωμοσίες τιμωρούνται με ξεχωριστό τρόπο από τις ατομικές εγκληματικές ενέργειες, .., ακόμα και αν η συνωμοσία αποτύχει να επιτελέσει τον σκοπό της, γιατί μια ομάδα που επιδιώκει κάποιο παράνομο σκοπό είναι πιο επικίνδυνη από ένα άτομο που επιδιώκει τον ίδιο παράνομο σκοπό”.